Polecane produkty

I tom książki pt. "Sąsiedzi. Ostatni Świadkowie ukraińskiego ludobójstwa na Polakach" autorstwa Jacka Międlara.

Autor: Jacek Międlar– publicysta, redaktor naczelny portalu wPrawo.pl, autor książek "Moja walka o prawdę" i "Polska w cieniu żydostwa. Wielcy Polacy o Żydach". Od kilku lat realizuje autorski projekt "Spotkanie ze Świadkiem ukraińskiego ludobójstwa na Polakach".

Kilkutomowa książka "Sąsiedzi. Ostatni Świadkowie ukraińskiego ludobójstwa na Polakach", będąca zwieńczeniem tego projektu, to nie tylko przestroga przed zbrodniczym banderyzmem. To również pomnik trwalszy niże ze spiżu wybudowany Polakom pomordowanym na Wołyniu, w Małopolsce Wschodniej i na Zamojszczyźnie w latach 1939-1947. To też pomnik dla tych, którzy ocaleli i przez całe życie zmagali się z potworną traumą, której doświadczyli, widząc, jak ukraińscy sąsiedzi mordują ich rodziny. To pomnik zbudowany z najtrwalszego materiału – wspomnień, dokumentów, dowodów.

Pierwszy tom (spośród szykowanych 5-7; tom II już jest dostępny; dwa tomy w pakiecie zawiera obszerne wprowadzenie autora oraz kilkadziesiąt wywiadów ze Świadkami ukraińskich zbrodni na Wołyniu, Zamojszczyźnie, Podolu, w Małopolsce Wschodniej (w tym na Podkarpaciu). Każdy z wywiadów okraszony został komentarzem opisującym spotkanie autora ze Świadkiem. Tomy zawierają także kolorowe zdjęcia Świadków i inne fotografie.

Świadek Roman Strągowski z Parośli na Wołyniu (t. I): Wpadli z siekierami i pierwszego bili ojca, musieli dosyć długo bić. A nas dzieciaków, jak nas położyli na ziemię, to ja nawet nie czułem, kiedy mnie siekierą uderzyli. Czułem tylko, jak mi ten pasek ściągał z rąk. Ale myślę, że jak zobaczą, że jestem żywy, to mnie zamordują. To udawałem trupa, ręce mi tak opadły, pamięć mi się urwała. Braciszek najmłodszy miał trzy latka. Mój braciszek jeszcze trzymał jakąś kromeczkę chleba, to go zabili z tą kromeczką chleba. Czas trochę leczy rany, ale te wspomnienia są najgorsze. W tej wiosce zginęło grubo ponad sto ludzi, dzieci, kobiety...Tylko dlatego, że byli Polakami.

Tom I: 406 stron; ISBN: 978-83-950962-5-9; wydawnictwo wPrawo.pl; rok wydania 2023.

Kubek Wołyń 43 Pamiętamy, upamiętniający ponad 250 tysięcy zamordowanych przez Ukraińców polskich dzieci, kobiet i starców na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1939-1947. W obliczu przemilczania i fałszowania historii musimy własną osobą świadczyć prawdę i pamięć dla naszych zamordowanych Rodaków, którzy do dzisiaj leżą w haniebnych dołach śmierci czekając na katolicki pochówek. 

• Rozmiar znakowania: 50mm x 50mm
• Miejsce znakowania: jedno miejsce
• kolor znakowania: biały
• Kolor wnętrza kubka: czerwony
• Wysokość: 84mm
• Pojemność: 360ml
• Materiał: porcelit

„Świadek i badacz zbrodni ludobójstwa na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej: wspomnienia, refleksje i zebrane artykuły”

Prawdą jest, że z wiekiem coraz częściej wraca się do okresu dzieciństwa, z pewnością dlatego, że są to lata, w których kształtuje się świadomość i wszystko to, co w sensie duchowym składa się na tzw. wnętrze człowieka. I ja wracam na Wołyńskie Kresy, które opuściłam w wieku 18 lat, w mundurze żołnierza armii gen. Zygmunta Berlinga. W tamtym zespole warunków historycznych, byliśmy tam, gdzie była jakakolwiek możliwość obrony życia lub walki z głównym, wspólnym wrogiem, jakim były Niemcy faszystowskie z sojusznikami. Nas nie pytano gdzie chcemy walczyć. Ja miałam to szczęście, że mieszkałam w rejonie koncentracji 27. Wołyńskiej Dywizji AK i że trafiła do armii gen. Zygmunta Berlinga. To żołnierze armii organizowanej przez gen. Berlinga zawiesili biało-czerwoną flagę w Berlinie, zanim to nastąpiło, w mojej rodzinnej okolicy kurhany ożyły wiosną 1943 r. Zostaliśmy osaczeni, zmuszeni do obrony, odcięci od wiadomości o sytuacji na frontach. Antypolską histerię podgrzewali popi, na kurhanach stawiano krzyże, dzielono się chlebem i śpiewano „smert Lacham”.

Moja rodzina osiedliła się na Kujawach i jak wszyscy kresowi wygnańcy życie rozpoczęła od nowa. Do starego domu w Zasmykach wracała tylko babcia, nie tęskniliśmy za Kresami. Za czym mieliśmy tęsknić, za kurhanami, na których urządzano symboliczne pogrzeby Polski, stawiano krzyże i wzywano do „rizania Lachiw”? Tamto życie uleciało wraz z łuną czerwonych nocy, koniec wojny przysypał popiołem niepamięci pozostawione na Kresach doły śmierci, a moja walka o prawdę i pamięć dopiero się rozpoczęła.

Z książki Moniki Śladewskiej

Autor: Monika Śladewska
Wydawca: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów
Wrocław 2024
Liczba stron: 686
Okładka twarda